یک شعر از احمد شاملو

در فراسوی ِ مرزهای ِ تن‌ام
تو را دوست می‌دارم.

در آن دوردست ِ بعید
که رسالت ِ اندام‌ها پایان می‌پذیرد

و شعله و شور ِ تپش‌ها و خواهش‌ها
	به‌تمامی

فرومی‌نشیند
و هر معنا قالب ِ لفظ را وامی‌گذارد

چنان‌چون روحی
	که جسد را در پایان ِ سفر،

تا به هجوم ِ کرکس‌های ِ پایان‌اش وانهد...

□

در فراسوهای ِ عشق
تو را دوست می‌دارم،
در فراسوهای ِ پرده و رنگ.

در فراسوهای ِ پیکرهای ِمان
با من وعده‌ی ِ دیداری بده.

اردیبهشت ِ ۱۳۴۳

 شیرگاه

بگو یا علی