مروری اجمالی بر رویداد های سال ۱۳۸۵

سال ۱۳۸۵ نیز با تمام خاطرات نیک و بدش به سرانجام خود نزدیک می شود و تنبور مست در آستانه سال نو خورشیدی به بررسی اجمالی حوزه موسیقی ملی در سالی که گذشت می پردازد .

معمولا در نقاط مختلف جهان که به موسیقی اهمیت ویژه ای داده می شود و فستیوال های مختلف داخلی و بین المللی برگزار می شود مجال برای نقد آنها در پایان سال کاری بیشتر  و بررسی راهکار های مناسب برای رفع نواقص و ارائه پیشنهادات لازم برای ارتقاع سطح کیفی و کمی آثار امکان پذیر تر می شود . اما در کشور ما که به هنر و بخصوص موسیقی  اهمیت چندانی داده نمی شود و در طول سال های گذشته میدانی برای تاخت و تازهای سیاسی شده است ارائه ی کارنامه ای درخور در پایان سال چندان منطقی به نظر نمی رسد .

سال ۸۵ نیز  مانند بیست و چند سال گذشته شاهد برگزاری جشنواره موسیقی فجر بودیم که طبق معمول با بی اعتنایی بسیاری از اساتید مواجه شد . شاید اگر هنرمندانی چون چکناواریان و فخرالدینی و پور ناظری در این رویداد به ظاهر با اهمیت موسیقی ایران شرکت نمی کردند اکنون هیچ مجال دفاعی برای آن نبود . گرچه اجرای مشترک گروه شمس با نوازندگان اوکراینی بسیاری را برای چند روز به تالار کشور کشاند اما عکس العمل بازدیدکنندگان از این اجرا در پایان آن قابل تامل بود .

یکشنبه پنجم آذر . موسیقی فیلم ایران بزرگی را از دست داد که بسیاری از خاطرات ناب کودکی ام با نام او پیوند خورده بود . هنوز هم خروس زری پیرهن پری را هر از گاهی زیر لب زمزمه می کنم . شاهکاری که بعد ها فهمیدم خالقانش بزرگ ترین ها بودند .  زال زاده ی نازنین که در خیل بی شمار متفکران مقتول در کشورمان گم شد . شاملوی بزرگ که همیشه زنده خواهد بود و بابک بیات که با موسیقی های بی نقصش به اشعار شاملو جاودانگی بخشید .

شاید تلخ ترین روز سال ۱۳۸۵ برای اهالی موسیقی جمعه سیزدهم بهمن ماه بود . روزی که خیلی ها گویی منتظر آمدنش نبودند . روزی که بسیاری زانوی غم بغل کردند و از سجایا و ویژگی های مردی گفتند که دیگر نبود . کسی که در موسیقی کشورش تاثیر گذار بود . کسی که تا قبل از سیزدهم بهمن انگار نبود . کسی به فکرش نبود . آهنگ هایش را هر روز می شنیدیم زیر لب می خواندیم اما به سراغش نرفتیم تا عاقبت خسته شد و رفت . هنوز هم در کشورمان هستند کسانی که گوشه ای تنها و بی صدا  روزگار می گذرانند و با گذشته خویش زنده اند . چون دست از حال و آینده شسته اند . یاحقی رفت اما به فکر یاحقی های زنده ی موسیقی کشورمان باشیم .

برگزاری کلاس های محمد رضا شجریان و انتخاب هنرجویان جدید از میان خیل عظیم دوستداران از رخداد های خجسته حوزه  آواز بود . گرچه در نحوه ی انتخاب و گزینش این افراد انتقاداتی شد اما امید می رود که از تعداد برگزیده شده هنرمندان برجسته ای برای آینده موسیقی کشورمان متولد شوند . کلاس های که به گفته محمد رضا شجریان در ۱۰ سال آینده شاهد نتیجه آن خواهیم بود .

از طرفی در سال گذشته شاهد ساخت روزافزون موسیقی های سفارشی بودیم که از سوی متولیان دولتی لقب موسیقی فاخر را یدک می کشیدند . چنانکه به گفته رضا مهدوی ۲۲ ساعت موسیقی با مولفه های موسیقی فاخر در حوزه هنری تولید شد . امیدواریم در سال نو با ادامه این روند شاهد تغییردرونمایه آثار هنری برای دست یابی به فاکتور های موسیقی فاخر نباشیم و در نظر هنرمندان و آهنگسازان کشورمان حس درونی آثار قربانی مصلحت و شرایط نشود .

و اما در عرصه بین المللی نامزدی حسین علیزاده برای کسب جایزه معتبر موسیقی گرمی رخداد قابل توجه و مبارکی می نمود . همکاری مشترک هنرمندان ایران و ارمنستان و خلق آثاری بدیع در موسیقی دو کشور که برای هر شنونده موسیقی گوش نواز به نظر می رسد ظرفیت های برجسته موسیقی ایرانی را برای جهانی شدن مشخص می کند .

 تنبور مست برای جامعه هنری کشورمان و همه ی شما دوستداران موسیقی ملی و تک تک یاران همراه سالی سرشار از مهربانی و سلامت آرزو می کند .

 شاد زی . مهر افزون