بررسی مقام یاری از مقام های کهن اهل حق لرستان

مقام یاری با نواختن قطعه هانای ممد بگ که از سرود های دینی یارسان است آغاز می شود . نواختن این مقام در کنار رودخانه گاماسیاب یاد آور زندگی و خاطره ی غرق شدن (( شاه خوشین )) در رودخانه گاماسیاب است .شاه خوشین از بنیانگذاران یارسان دلفان در سال ۴۰۶ هجری قمری در لرستان تولد یافت و گروه بسیاری در سلک مسلکش در آمدند . وی از یاران و هم مسلکان باباطاهر لرستانی بوده که  قلندر خانه ای در خرم آباد بنام اوست . بنا به کتاب دوره ی شاه خوشین گروه زیادی از پیروان او تنبور زن بوده و سرود های یارسان و ذکر جلی را با نواختن تنبور خوانده اند .

در سال ۴۶۷ هجری قمری روزی با عده ای از یارانش به نزدیکی گاماسیاب رفته و در رودخانه مزبور به شنا کردن می پردازد و در آب فرو می رود و روان پاکش به سرای جاودانی پرواز می کند . بی شک امروز مقام یاری را که برای بازگشت جنازه های غرق شده در رودخانه ی گاماسیاب تا صیمره می نوازند ملهم از این ماجرا است . بر اساس افسانه های کهن ساکنان اطراف این رودخانه بر این باورند که سالیانه تعدادی از افراد را این رودخانه ی پرخروش به کام خود خواهد کشاند .

***

در خبرها آمده است که اجرای  اپرای مانا و مانی اثر استاد دهلوی منتفی شده است . این در حالی بود که طی ماه های گذشته بارها بر ارائه این اثر در ایران و اجرای آن در تهران تاکید می شد . عدم اجازه ی اجرای این اثر بار دیگر روحییه عداوت مسئولان دولتی ایران و در راس آنها وزارت ارشاد را در برخورد با هنرمندان موسیقی آشکار کرد . انزوای اساتید موسیقی ورکود و رخوت حاکم بر هنر موسیقی ملی  - محروم نمودن مردم در استفاده از آثار جاودانه ی هنرمندان شهیر کشورشان - نفوذ روز افزون فرهنگ های بیگانه و در تنگنا  گذاشتن فرهنگ ملی خودمان - بی هویتی فرزندان امروز ایران و گم شدن در انبوه امواج مدرنیته و... همه و همه از روحیه متحجرانه ی مسئولان دولتی و برخورد ناروای آنان با تاریخ و فرهنگ یکی از کهن ترین ملل دنیا نشات گرفته و در صورت ادامه این وضع وای به حال آیند گان .

جناب وزیر یا هر مدیر محترم دیگر یا هر روحانی گرامی که مخالف اجرای موسیقی به بهانه صدای زنان هستید . از دوران جاهلیت اعراب بیش از ۱۴۰۰ سال میگذرد و امروز زنان در کشورهای عربی کم و بیش به حقوق خود می رسند . حال آنکه ایران از هزاران سال پیش دارای منشور حقوق بشر بود . حقوق زنان و مردان مساوی و احترام به حقوق انسانی در رگ و خون ایرانیان جاری بود . چرا باید رفتارها باید ها و نباید های ملت ایران بر پایه ی هنجار های اعراب جاهلیت پایه ریزی شود . تبر زنی به ریشه هنر و فرهنگ این کشور تا کنون بسیاری از جوانان ایران را به بیراهه کشانده و باز هم باید گفت : در صورت ادامه ی این وضع وای به حال آیندگان .